O vendedor de seguros

Baixo aquel tupido cabelo loiro, uns ollos azuis mentireiros, un par de meixelas ben encarnadas debido aos rigores dunha garabata apertada de máis para cumprir coas formalidades, e unha lingua digna do presentador do mellor espectáculo circense, comezaron unha exhibición que adoptaba tódolos estándares das mellores leccións de ventas.

Toda aquela verborrea non tería nada de extraordinario se non fose por aquela preparada oración que daba continuación ao engado colectivo: “como sabedes todos, a sanidade pública aquí en Irlanda non funciona tan ben coma noutros países…”

Parabéns pajarísticos. Toma corenta, acción!

FADE IN

INT. Cuarto de baño. NOITE.

Baixo a luz dunha lámpada de pé vemos a OLucas sentado no retrete dun cuarto de baño acondicionado como sala de estar, enriba dunha mesiña distínguese unha guía de viaxes de Irlanda, o Dubliners de Joyce, un vaso de pinta e unha cervexa. Lee a prensa do día. Ri un par de veces e finalmente levanta a vista e mira á fronte.

OLUCAS:

Benquerido amigo, agora que os dous sabemos o duro que é

Ser  un “anocorenta” botarei man do cómico con maiúsculas

para lembrarche aquilo de  “a la mierda, a la mierda he dicho,

váyase usted a la mierda…”.

E que mellor sitio para irse de bastos, de corenta en bastos, que

esta modesta porcelana que a todos nos iguala. Que se vas de

duro dirás que é porque agora compartes número atómico co

circonio, que se vas de brando escusaraste con constantes

conferencias telefónicas a Romanía e aquel conto de “vou telefonar

que fai tempo que me estou telefonando”.

Como o cu continuarán a soar os 40 Principales, é por iso que será

en balde empregar a coartada esa de “es que me sube la bilirrubina”

cando nos fagas unha anovada trece- corenta antes de que cante o

galo (sexa do Torres ou non) e negues ser Brozas e ter entoado catro

veces o Ten.

Pero se me dan a elixir…

Preguntábame un bo amigo, nas recentes datas de Nadal que puiden gozar en Maceda, a miña opinión sobre o feito de que toda unha xeración de xente nova, segundo din máis preparados que nunca, teña que deixar o país para traballar. Comentábamos a maiores a aparente felicidade que transmiten todos eles cando as súas personaxes desfilan por programas televisivos do estilo “Españoles por el Mundo”.

Por sorte, e nos últimos tempos por desgraza, tiven a oportunidade de ser “pirata coxo” cando aquela que eu consideraba a trama principal da miña vida “non se deixou meter man”. Até aquí nada novo que non levase tempo rebulindo no meu estómago, principalmente porque apenas teño lido un par de artigos que traten a cara B, a cara que moitos de nós ocultamos tras as mans cando as cousas non son Jauja. Difícil atoparse cara a cara cos usuarios dos albergues Robin Hood de Noruega, cos compañeiros que a diario continúan a buscar traballo en Dublín logo de media ducia de meses na que teñen gastado boa parte dos seus aforros, ou coas testemuñas da arriscada “avalancha” de españois que deciden apostar polo Paraíso Merkel e se perden na fría realidade xermana.

É por iso que máis alá do resultado final, desa televisiva felicidade finxida ou real, eu son dos que cree que o interesante do que está a acontecer con esta nova emigración é o relatorio das motivacións. Que é o que leva a unha persoa  a deixar a comodidade da súa familia, do seu pobo, do seu grupo de amigos de toda a vida… e embarcarse nun camiño onde o único indicio da futura realidade é aquela que aparece nos soños.

Casaron (eles tamén)

Fai pouco máis de un ano escribía nesta mesma bitácora acerca do privilexiado que me sentía de poder ser partícipe da felicidade de dous amigos. Continúo a pensar o mesmo… velaquí a proba!

Foto: María Ferreiro

Sei que hoxe todos vos teredes claras lembranzas de cada un dos noivos arribando á vosa cabeza. Aínda así eu, que teño a fortuna de coñecelos aos dous dende que a miña memoria é memoria, ao escribir estas liñas cheguei á mesma conclusión que ese amigo cinematográfico co que todos nos sentamos nun banco na procura do bombón axeitado. Dicía Gump, Forrest Gump, sentado naquel banco que “ é curioso o que un pode lembrar, porque eu non lembro o día no que nacín, nin lembro o meu primeiro regalo de Nadal, nin tampouco lembro a primeira vez que saín de excursión …”

Ecos rumososos

Vagando no máis absoluto silencio, onde solitarios pensamentos manteñen o que resta de cordura, alí, nese mundo facilmente accesible para a tristura, cruceime cos ecos rumorosos. Arrastráronme os seus murmurios cara o Liffey, afundinme na escoura até o mar. Somerxido no baleiro dun mar que raras veces une, lembrei o salgado sabor da morriña.

Sensacións difíciles de apagar.

Tratábase do 150 Aniversario da Brigada de Bombeiros de Dublín.

Irlanda, negarasme tres veces…

Ao longo do día de hoxe sairán os resultados do referendo sobre o Tratado de Estabilidade que se celebrou onte en Irlanda, déixovos a continuación o artigo sobre o tema que escribín onte para A Voz de Vilalba.

Ollando para a situación Europea actual un non pode máis que lembrarse daquelas mañás dominicais de catecismo nas que no ar flotaban as primeiras dúbidas bíblicas. Grecia e Italia foron, ou son, guiados por líderes que non elixiu o pobo, en España os “mercaderes” fan cambalear a un país que noutrora foi un templo bancario, Francia cambia de goberno e fainos crer de novo que é posible a multiplicación dos pans e os peixes. E Irlanda, negaranos Irlanda tres veces antes de que caia o Euro?

As derradeiras enquisas sobre os apoios do Si e o Non ao Tratado de Estabilidade tampouco son de todo concluíntes. Segundo a enquisa de Irish Times/Ipsos MRBI as cousas andarían nun 39 % contra 30 % de votantes a favor do Si, cunha grande marxe de indecisos de arredor do 22 %. O outro 9 % ten claro que non votará.

Nesta situación os partidarios de unha e outra opción apuran as súas estratexias. Dunha banda os partidarios do Si, entre os que se inclúen os partidos que actualmente gobernan en coalición, o conservador Fine Gael e o socialdemócrata Partido Laborista, e aos que se uniu o terceiro partido en número de apoios, o liberal Fianna Fail. Os seus argumentos parten da base de que o Tratado fiscal proporcionará os cimentos para a recuperación e a futura estabilidade, por extensión falan de confianza, de máis traballo e de maior inversión estranxeira.

Continuar lendo o artigo en A Voz de Vilalba.

Fútbol de verdade

Hoxe vamos a ver fútbol de verdade, do grande, do que regala a alma na procura dun soño xurdido nos recunchos da Masía e Lezama, do que arrisca para facer protagonista a ese compañeiro redondo que é máis veloz que o ar. Hoxe, nós xogaremos, nós intentaremos gañar… Aupa Athletic!

Voares de esperanza. Día das Letras Galegas 2012

Manifesto elaborado polo escritor Agustín Fernández Paz para a Manifestación que Queremos Galego convoca para este 17 de maio en Compostela.

Don Ramón Otero Pedraio, para loar o labor entusiasta da imprenta de Ánxel Casal e de María Miramontes, chamoulle a aquel obradoiro «pombeiro de voares de esperanza». Pombeiro de voares de esperanza!  A frase era o tal, pois desde alí botaban a voar os libros que recollían o mellor do pensamento e da creación en galego. Aqueles non eran tempos doados, mais os azos dos homes e mulleres das Irmandades da Fala foron enchendo de luz as vilas e cidades de Galiza e conseguiron facer visible socialmente a lingua de nós.

Nesas persoas están as nosas raíces, somos elos dunha cadea que vén de lonxe. Rosalía de Castro e tanta outra xente que traballou pola recuperación e o prestixio da lingua e da cultura conforman o ADN onde nos debemos recoñecer. Un ADN que ten algúns tramos da dobre hélice especialmente fértiles, coma o das Irmandades, semente das ideas que hoxe constitúen a nosa cerna: Galiza, célula de universalidade. A vontade de sermos unha peza máis, en pé de igualdade, no mosaico mundial das culturas.

Non foron fáciles as épocas pasadas e tampouco non o son os tempos que nos toca vivir. Non é preciso reiterarmos aquí as agresións destes últimos anos, cunha boa parte das elites políticas, financeiras e mediáticas obsesionadas por esborrallar os avances que traballosamente foramos acadando. O seu obxectivo: facer do galego unha lingua socialmente invisible, que permaneza recluída no gueto e non acade un uso normalizado. Que o castelán sexa a lingua por defecto e o galego, a rareza, a lingua oculta. Tratala coma un bonsai ao que cómpre retallarlle as pólas que se obstinan en medrar máis do permitido.

Cork

Foi só un abrir e pechar de ollos, un par de días cun desconto excesivo de horas de viaxe nun autobús que foi  repartindo as súas humanas existencias en cadanseu pobo até chegar a Cork. A cidade rebelde recibiunos amablemente no climatolóxico, cun baleiro propio dunha fin de semana longa e, moi ao noso pesar, co English Market pechado na mañá do luns.

Estou seguro que non foi o efecto das pintas compartidas nos pubs da cidade o que nos fixo dubidar da hora ao pasar diante do mentireiro campanario da Igrexa de Santa Ana (St Ann’s Church, Shadon). Acovardados, non chegamos a tocar as súas campás. Púidonos o medo a que o seu son irritase ao anxo dourado da Catedral de San Finbar (St. Finbarre’s Cathedral) e este, nun arrebato de ira, se decidise a tocar a súa trompeta, anticipando así o comezo do Apocalipse.

Chourizo da casa…

O código de conduta de calquera larpeiro macedán que se prece sinala, como feito irrenunciable para que calquera asentamento humano acade o estado de casa ou morada habitual, a preparación e posterior goce duns bos spaghetti con chourizo… da casa.

Así pois, nunha “sinsentida” homenaxe a ese monstro (no peor dos sentidos) que tiña un Estado na cabeza (y “moviendo un dedo maneja un Estado” ) e que tantas fixo, só me resta por dicir: Queda inaugurada!