Casaron (eles tamén)

Fai pouco máis de un ano escribía nesta mesma bitácora acerca do privilexiado que me sentía de poder ser partícipe da felicidade de dous amigos. Continúo a pensar o mesmo… velaquí a proba!

Foto: María Ferreiro

Sei que hoxe todos vos teredes claras lembranzas de cada un dos noivos arribando á vosa cabeza. Aínda así eu, que teño a fortuna de coñecelos aos dous dende que a miña memoria é memoria, ao escribir estas liñas cheguei á mesma conclusión que ese amigo cinematográfico co que todos nos sentamos nun banco na procura do bombón axeitado. Dicía Gump, Forrest Gump, sentado naquel banco que “ é curioso o que un pode lembrar, porque eu non lembro o día no que nacín, nin lembro o meu primeiro regalo de Nadal, nin tampouco lembro a primeira vez que saín de excursión …”

Ben, pois persoalmente podería aproximarme ao primeiro día no que vin á Lucía. Agochada detrás do cristal daquel R12 familiar verde do Tato, aparcado enfronte da tenda da Juanita, mentres o Gregorio se baixaba do coche disposto a iniciar as aventuras da fin de semana daquela todopoderosa pandilla da Praza. Aquela rapaza que observaba como nos perdíamos Dilixencia abaixo veu a converterse moitos anos despois, casualidades ou causalidades do amor de por medio, na irmá dun amigo ao que outro amigo lle facía as beiras.

Ese outro amigo, o Pedro,  era aquel rapaz loiro que un día apareceu no colexio das monxas movido por un tímido aire de inocencia e que, dende entón, xa non deixaría de sumar recordos comúns nas nosas vidas. Compartimos pupitre na EXB, coñecemos fiestras indiscretas e adolescentes na viaxe do fin de todo a Madrid, fixemos que algún bigote chegase a berrar xogando ao balonmán, destrozamos táboas e gastamos rodas de monopatín polas beirarrúas de Maceda, descubrimos músicas e noites de alumeado vermello na Asociación, soñamos con poder berrar en tódolos bares de Seattle, tinguímonos de cor calimotxo no Antro e descargamos a nosa Rage nun Mismo deserto, deixámonos caer nunha carreira de reviravoltas en Torremolinos, en Fisterra case acabamos co mundo (ou o mundo con nós), mostramos os nosos encantos en Hondarribia, en Vigo fíxose mañá ducias de veces, en Ourense “trikitrikitri yo me quedo aquí”, aniversarios no Rodicio ou Arnuíde, descarga infinita naquel Oeiras do 2010, baloncesto de verán baixo o lusco e fusco de Molgas. Perdémonos mil veces e sempre nos volvemos a encontrar ao día seguinte … Todo isto por non falar dunha manchea de ceas, churrascadas, paparotas e demais nas que só coñezo a unha persoa que goce tanto coma min …

Hoxe, cando chegaba aquí volvía a ver a Lucía agochada detrás do cristal. Non era o do R12, senón o dunha fiestra da Magrelu na que o seu rostro nervioso agardaba que chegase un home, que ao igual que Gump, Forrest Gump, non lembrará o día no que naceu, nin recordará o seu primeiro regalo de Nadal, nin  tampouco lembrará a primeira vez que saíu de excursión … pero que de seguro lembrará a “primeira vez que escoitou a voz máis doce do mundo”. Esa mesma voz que cada día lle bisba ao ouvido un eterno “si, quero”.

Amigos, no meu nome e no de tódolos invitados desexo con tódalas miñas forzas que a partires de hoxe este día sexa unha máis das moitas lembranzas en común que vos quedan por diante … moita sorte!

Para o Pedro e a Lucía, na Magrelu (Maceda) a 10 de Agosto do 2012

Unha canción: “Mellon Collie and the Infinite Sadness” de The Smashing Pumpkins.