Alí estaba, fronte a min, sen que pola súa cabeza pasase en ningún intre a nova que minutos máis tarde sairía da miña boca. Asentía unha e outra vez, mecanicamente, ante a avalancha de datos, cifras e comentarios do informe. Sabía que estaría ben, xa non dubidaba, gañárame a súa confianza. Punto e aparte. Silencio.
Foi entón cando no aire se debuxaron as verbas reductoras: agora gustaríame falarche de min. Comezou a minguar, xamais pensara que el puidese chegar ó meu tamaño, por momentos penso que incluso foi menor. Os seus ollos brillaban, a súa mirada buscaba un infinito que non existía (cando menos naquela pequena sala). Foron só un par de minutos, o tempo necesario para poder reorganizar o seu universo, para debuxar un par de alternativas… e volver a medrar.
Deixar unha resposta